Vrolijke varkens promoten slagerij

Gebruiken en bespotten

Natuurlijk worden varkens niet betaald voor hun diensten en zijn ze nimmer blij over het verloop van hun leven en het feit dat dit wordt afgenomen. Mensen hebben nu eenmaal de macht -niet te verwarren met het recht- om zich dieren toe te eigenen, ze te behandelen hoe ze willen en zelfs te doden. En alsof dat nog niet genoeg is, kunnen we ze ook nog een trap na geven door ze na hun dood nog eens bespottelijk te maken.

Vrolijke varkens

"Alsof een varken moet lachen als hij geslacht wordt!" riep ik elke keer weer verontwaardigd uit naar mijn moeder als we samen door het winkelcentrum liepen en de slagerij passeerden. Thuis aten wij dan wel 'gewoon' vlees, maar het stoepbord bij de Keurslager heb ik altijd al absurd gevonden. Als kind voelde ik kennelijk al dat het niet klopte. Mijn moeder vond het eigenlijk ook wel gek, nu ik het zei.

Brainstormsessie

“Plaats een stoepbord voor je winkel en trek de aandacht van voorbijgangers”, moet de slager in kwestie als communicatieadvies hebben gekregen. Natuurlijk zoekt iedere winkelier naar middelen om zijn koopwaar aan te prijzen. Zo ook de handelaar in dode lichaamsdelen. Maar hoe maak je het nou een beetje gezellig? Want potentiële klanten naar binnen lokken met beelden uit het abattoir zal weinig omzet genereren. Tja. Het moet wel in één keer duidelijk zijn dat het om een slagerij gaat. Toch maar iets met een dier dan? Een eenvoudig beeld dat direct herkenbaar is. Een beetje ludiek ook, daar houden mensen van. En kunnen we ook iets met ‘ambachtelijk’ doen? Dat mensen het gevoel krijgen dat alles hier vers is, en zelf gemaakt? Ja, dat is het! Gewoon een varken, of een koe! Dat is toch in principe ook wat er verkocht wordt? Je liegt niet… Een stoepbord in de vorm van een varken of een koe. Voor het ambachtelijke karakter zetten we het gekarikaturiseerde beest een koksmuts op en knopen we hem/haar een servet om. Daarmee tikken we zowel het culinaire als het humoristische element af. Verder houdt het onderkruipsel dan een bord vast waarop je zelf de aanbiedingen van de dag kunt neerkrijten. Is dat wat?

Dat er brainstormsessies aan dit wanstaltige idee vooraf zijn gegaan? Zal best. Dat iemand dit idee heeft geopperd? Kan ik geloven. Maar dat er niemand, maar dan ook niemand heeft gezegd: "Nee, dit kan echt niet! Alsof het al niet erg genoeg is dat we die dieren tot vee hebben gemaakt, opsluiten en hun leven nemen. Moeten ze na hun dood nu ook nog een trap na krijgen?"

Toverwoorden

Dat die gekke varkensborden anno nu dus echt niet meer kunnen, dat vonden er kennelijk meer, want je komt ze bijna nooit meer tegen. Wat we tegenwoordig dan weer veel terugzien in de communicatiemiddelen van slagerijen en slagersproducten zijn de thema's 'ambachtelijk' en 'duurzaam'. Tegenstrijdig als je bedenkt dat tegenwoordig juist op extreem grote schaal geïndustrialiseerd wordt, en van de zogenaamde ambacht van het slachten (even los van wat je er verder van vindt) vrij weinig meer over is gebleven. In Nederland alleen al worden er dagelijks 1,7 miljoen dieren gedood in de vee-industrie. Slachten moet volgens de wet in een officiele slachterij gebeuren en gaat in een extreem hoog tempo. Het gaat dus niet 'met passie' door dezelfde vriendelijke winkelier die jou van achter de toonbank van zijn hippe slagerswinkeltje toelacht. Duurzaam is vlees en zuivel evenmin. In een tijd waarin mensen steeds bewuster lijken te worden van het belang daarvan, werken toverwoorden als 'ambachtelijk bereid', 'lokaal geproduceerd', 'vrije uitloop', 'biologisch', 'bewust' en zelfs 'passie' als een pleister op de wonde van de consument die wel verandering wil, maar niet wil veranderen. Ons schuldgevoel wordt afgekocht met 'Beter Leven-sterren', al is het er maar één. Een hip ontworpen logo of verpakking zorgt voor een goed gevoel. Terwijl er alleen maar iets aan de vormgeving van de verpakking is gedaan, niet aan de leefomstandigheden van het dier dat er dood in zit. 

Hippe logo's

Aan slagerijen, ofwel winkels die de stukken van de dode dieren verhandelen geen gebrek. Aan creativiteit des te meer. Bovenstaand voorbeeld geeft je snel een duidelijk beeld van de trend van het moment. Als veganistische ontwerper zou ik zelf waarschijnlijk geen opdracht voor een slagerij aannemen, omdat ik simpelweg niet in mijn creatieve kracht zou kunnen komen te staan als ik de massamoord op dieren zou moeten promoten. Wellicht hadden de makers van bovenstaande logo's ook niet zoveel inspiratie en kozen ze er uiteindelijk voor om bestaande icoontjes te downloaden en er een hip 'logo' van te maken.

Feiten & cijfers

• In ons land ‘produceren’ we elk jaar ongeveer 500 miljoen dieren onder afschuwelijke omstandigheden. Fabrieksmatig worden dieren vermeerderd, vetgemest en verwerkt. Elke dag worden 1,7 miljoen dieren in Nederland geslacht. Dit noemen we de vee-industrie.

Links

• Wat is vee- en bioindustrie?